Beste bluesliefhebber, eerst wil ik een kleine ode doen aan onze big chief Freddy, die nooit zo genoemd wil worden maar, met pot en pint, toch wel door ieder die in ons landje en zelfs ver daarbuiten, gekend is voor en achter het podium, door muzikanten en muziek trawanten. Op blues kleeft tijd noch gezondheid. Toch met deze heeft wel ieder van ons te kampen, wensen we mekaar altijd gezondheid en herstel, nu vooral aan Greta. In deze Livingroom van Rootstime mochten we dankzij Freddy en Greta al vele fantastische avonden beleven. Ik beschrijf ze als verrassend, soms met nieuwe vrienden, maar zeker met een sterke vuist voor “Keeping The Blues Alive”.

Lloyd Spiegel uit Australië treedt al 35 jaar op sinds zijn 10 jaar, heeft zo'n dozijn solo albums onder zijn arm, een 14-tal Aussie Blues Awards, daarbij nog vele internationale prijzen en een 2020 Victoria State Award voor “Best Album Of The Year”. Deze imposante singer-songwriter is ook in onze contreien geen onbekende, o.a. op de Bühne in Heerlen met de Southern Blues Night in 2016. Het optreden in de Livingroom was dan ook al maanden vooraf volzet. Iedereen benieuwd naar de hedendaagse blues van the other side of the world, Australië.

We krijgen niet alleen een blik van zijn laatste album “The Bakehouse Dozen” (recensie), een verzameling nieuwe geüpdate songs uit de drie laatste albums, door hemzelf produced en recorded, in one track zonder overdubs, in de Bakehouse Studios te Melbourne, maar ook zitten we hier nu echt in zijn dubbel live album. Vooraf merken we al zijn prachtige Cole Clark fat Lady 2 Lloyd Spiegel Signature model Humbucker Cutaway Dreadnought acoustic Guitar with Pickup – Blackwood. Zijn (ook signatured) Hybride gitaar neemt hij niet on the road. Toen ik hem vroeg of hij zijn gitaar een naam geeft, antwoord hij nee, dat zijn er te veel, ik heb in vele landen een gitaar stand-by, in Duitsland zelfs drie. Het mooiste en beste gevoel voor een gitarist is een gitaar met eigen signatuur. Deze staat dan ook in de lijst met signatuurgitaars samen met de grote populaire als Carlos Santana (PRS) , BB King (Gibson), Eric Gales (Magneto), Steve Vai (Ibanez) , Rory Gallagher (Fender Strat), vul zelf maar aan.

In het eerste nummer “Statesboro Blues” toont Lloyd al direct zijn snelle vingerstijl, een Blind Willie McTell song met een hoog Rory gehalte, blues waar we allemaal stil van worden, wel gevolgd door ons gemeend daverend applaus, wat hem nog meer adrenaline geeft. “This Time Tomorrow”, ja inderdaad TTT, een ballade waarbij zijn indrukwekkende tekst je even stil laat staan. Net als “Dirt Road To Paradise” een meesterwerkje en gemaakt voor gooosebumps. met een lange, op flamenco lijkende, intro en hoogstaand solowerk op zijn akoestische Cole Clark sixstring. Geen saaie bindteksten, maar waargebeurde sappige verhalen en spontane humor. Zoals hij zich grotere festivalpodia herinnert, laat de Livingroom hem nu ironisch denken aan de kleine slaapkamer in zijn kindertijd. Maar vindt het geweldig dat hij hier mag spelen voor vijftig bluesfans die hem niet kennen en gewoon een avondje samen aandachtig naar live muziek komen luisteren, op zo'n plaatsen hoopt hij meer op te treden, hij noemt dit dan ook een waar blues museum.

Lloyd begeleidt ook de jeugd en draagt de tittel van “Ambassador To Youth in Blues”. Speelt een song van een collega uit Melbourne Geoff Achison, met waarschuwingen en raadgevingen in “Don't Play Guitar Boy” … And take your man Jimi Hendrix Well sure he played real hot But he’ll never know Just how famous he got…
Na “Walk On” waarin onze whooow's en whaaa's niet ontbreken, vertelt hij ons al zingend predikend “King With No Crown” (is just a man). Filosofische teksten met eigen quotes zijn hem ook niet vreemd. “Betcha Bottom Dollar”, in een verrassende Veaudeville stijl. “Guilty” getuigt dan van een dieper autobiografisch bluesgehalte. “Killing Floor” met een Jacques Stotzem snelheid, fingerpicking met vier vingers, terwijl hij nooit gitaarles volgde... of spelen hier drie gitaristen ?

Na de pauze vertoeven we ons terug, way down into the Blues, met een uitmuntend “Tangled Brew”. Een eerder rustig lied met evenveel gitaar magie, een bluesgeest kruipt als het ware tussen zijn snaren. Waar de duivel het pad van Robert Johnson kruist, passeert hier een engel ...met een glas gin. “I'm Down” een uitnodigende meestamper, begeleidend met rechterbeen op zijn lederen stompbox. “Love in Vain” in een eigen Lloyd Spiegel versie, waar je alleen maar goedknikkend naar kan luisteren. Ik zag Robert ook even opkijken uit zijn fotolijst, nee het was het spiegelbeeld van vriend Erwin.

Het hele optreden blijft boeiend, in alle imponerende verscheidenheid . “The Man That I Was” ingetogen en uitbrekend, muziek die we graag proeven. Een vrolijk ironisch “Got A Way With Women”. Lekker tokkelend “NYC” en “Lucille” een booster van een nummer waarbij ieders vingers pijn doen, zelfs voor deze guitar wizard. Nog een Bakehouse Dozen song “All Cats Are Grey” en ook een encore hoort er hier altijd bij, ook een Australier kent dat woord. “Mississippi Sun” met een intro waarbij je je in de Delta voelt terwijl je denkt, hmm... deze kerel wil ik nog wel 's zien. Misschien nu zaterdag in Harelbeke? Waar blijft Freddy het Halen in Halen?

Guy Cuypers